Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Nemhain]

Zaczęłam szybko rozglądać się wokół, szukając sposobu na walkę z mgłą.
 -Ej, jak mam walczyć, skoro nie jesteś... ee... dotykalna!
Wpadłam na pomysł. Znów skierowałam się ku umysłowi trenerki i wyczułam go. Co prawda był taki jakiś niewyraźny, ale zawsze...
Uderzyłam, przymykając oczy i wysuwając koniuszek języka, skupiona.

[Nana]

Wyczuła, że uczennica coś kombinuje. Delikatnie pchnęła ją pnączem.
Przybrała "stałą" postać.

[Nana]

-Musisz być w pełni skupiona i nie zważać na żadne przeszkody.- pouczyła Nemhain.
Cały czas czuła czyjś wzrok na sobie.

[Nemhain]

Podskoczyłam, zaskoczona. To była słaba strona - kiedy używałam zdolności, niemal nie zwracałam uwagi na otoczenie. Chciałam uskoczyć przed pnączem, lecz zorientowałam się zbyt późno. Odrzuciło mnie odrobinę do tyłu. Warknęłam i z wściekłością spróbowałam uchwycić pnącze w zęby.
Jednak nagle osłabłam, oddychając ciężko. Bolał mnie brzuch i zbierało mi się na wymioty. Może to ta smakowita roślina. Dopiero po fakcie pomyślałam o tym, że nie należy żreć wszystkiego, co się pod pysk nawinie. Trzeba było jeść mięso, jak na porządnego wilka przystało, a nie... Nana chyba coś powiedziała... W tym momencie moje myśli się urwały i straciłam przytomność.

[Nana]

-Nemhain!- szybko podbiegła do nieprzytomnej wadery.
-Hej! Słyszysz mnie?!- próbowała ją ocucić. Nie znała się za dobrze na pierwszej pomocy.
Podniosła ją delikatnie na pnączach.

[Nemhain]

Miałam niejasną świadomość, że Nana coś mówi i że jestem czymś owinięta
 -Nie trzeba żreć co popadnie... - powiedziałam półświadomie.

[Nana]

Westchnęła. Przydałby się lekarz. Nie znała się na ziołach i na innych lekarstwach.
-Co zjadłaś?- spytała zaniepokojona.

[Demek]

-Co? Koniec? Nie padaj tak szybko, to psuje całą przyjemność oglądania - sapnął i w tri migi znalazł się obok kompletnie nie zdając sobie sprawy z tego, że może być taktowany jako intruz, zagrożenie itp. W końcu tyle lat go nie było, kto by pamiętał?
-Przecież nie robiłyście nic takiego, żeby aż tak ją osłabiło - stwierdził. Pff, po co działać, pomagać, jak można filozofować. Wkrótce wadera nieco się ocknęła i poniekąd wyjaśniła sprawę.

[Nana]

Spojrzała się na białego basiora.
Głos ugrzązł jej w gardle. Czy to aby na pewno?
-D-Demon...-wydusiła.

[Nemhain]

-Takie pierzastolistne. - roześmiałam się, chyba zaraz zeświruję - Z takimi fajnymi, małymi, białymi, kulowymi kwiatkami. -znowu się roześmiałam, rozbudzona. Zanuciłam pod nosem fragment szczenięcej piosenki i zachichotałam, rozbawiona tym. - Z bagien. Po co ja tam polazłam. Bo jesteś głupia, idiotko. Tak, wiem. No właśnie. Czy ja właśnie gadam do siebie? Chyba coś ze mną nie tak. - zaniepokoiłam się. Po chwili jednak znów roześmiałam się - Co... miałoby... być... nie... taaa... - urwałam, nie mogąc złapać oddechu. Dopiero teraz zauważyłam nowego wilka. Zdałam sobie sprawę, że zna się z Naną. *To koniec. Nie przyjmą mnie tu. Zwłaszcza, że będę im tylko przeszkadzać. Zwłaszcza... że chyba się czymś strułam*

[Demek]

-W takim razie wymiotuj ile wlezie, może uda się uniknąć płukania żołądalasa... nieprzyjemna sprawa - rzekł miłym tonem do wciąż w miarę przytomniej czarnej wadery. Po chwili swoje błękitne ślepia przeniósł na białą, która od początku wydawała się znajoma, jednak... teraz wszelakie wątpliwości zostały rozwiane.
- No a jakże, w życiu bym się nie spodziewał, że wyjdziesz z cienia i na dodatek będzie kogoś uczyła - powiedział ze szczerym zaskoczeniem w głosie. Najwidoczniej ostatnimi czasy wiele się zmieniło. Dobra, nie mógł dłużej udawać, że nie szaleje ze szczęścia na jej widok. Na moment zapominając o konającej na zatrucie pokarmowe, roześmiał się radośnie i rzucił się na Nankę by udusić ją w stęsknionym przytulasie. Kto by pomyślał, że Demek taki przytulaśny... no mniejsza.

[Nemhain]

*No tak, zaczęło się* Zrobiłam w tył zwrot i chwiejnie wyszłam poza teren areny, zamierzając iść sobie w losowo określonym kierunku.

[Nana]

Była cała czerwona. Nie była w stanie określić co się właśnie stało.
Podniosła się i otrzepała z piachu.
-Co...co się z tobą działo?- spytała cicho. Nieśmiałość wróciła uderzając ją delikatnie wszystkimi wspomnieniami.

[Demek]

Kątem oka zauważył uciekającą czarną postać. Miał przeczucie, że nic jej nie będzie, więc szybko przestał martwić się jej losem, najwidoczniej nie chciała przebywać w towarzystwie dwóch obłąkańców i co się jej dziwić.
Z jego pyska nie schodził szeroki uśmiech, aż dziwne, że go jeszcze szczęka od niego nie bolała.
-Ugh, nie ma zbytnio o czym mówić, te ostatnie lata to jedna wielka katastrofa, nic dobrego z tego nie wyszło... - na moment minka mu zrzedła, usiadł i patrzył na przyjaciółkę.
- W tym momencie to nie jest ważne. Opowiadaj co tu się działo, co u... - mówią, że lepiej nie pytać gdy nie jest przekonanym czy odpowiedź nam się spodoba, niestety Demon się opamiętał o tym jak już prawie zadał pytanie dotyczące wszystkich po kolei. Szybko ugryzł się w język i nieco je skrócił - co u ciebie?

[Nana]

Nana uśmiechnęła się ciepło.
-Jak widać staram się spełniać swój obowiązek dowódcy...Szkolę, trenuję, ćwiczę samą siebie. Chyba stałam się dobrym towarzyszem do walki.- zaczerwieniła się ponownie.
-Nie unikam już walki...-dodała cicho. Mimo wszystko stęskniła się za basiorem. Mimo że odszedł na tak długi czas nic nie mówiąc.