Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Rebeka]

Szczyt może i nie największy, ale i nie najmniejszy.
Dlaczego snów? Raczej można by ją nazwać duchów, ponieważ gdy się na nią wejdzieco jest bardzo trudne, gdyż latać tu nie można -czary -a skały są bardzo ostre, ranią łapy do krwi (jednak gdy się z góry zejdzie, ból i rany znikają, nic nie znać, nieczuć że było się rannym) ale warte jest to pświęcenia dzięki, któremu można zobaczyć bliskie nam osoby.
Tak, bo to jest góra gdzie żywi spotykają się ze zmarłymi, można rozmawiać ze swymi zmarłymi przyjaciółmi, rodziną itp.
A snów dlatego, iż jak kończy się rozmowa zasypia się i po jakieś chwili gdy duch odejdzie budzisz się...

[Arser]

Zacząl sie wspinać na gorę !

[Arser]

Wspinal się w gore zachaczając łapami o skaly ...poleciała mu krew

[Arser]

Wspinał się już przez dluzszą chwile cały obolaly !

[Arser]

Był bardzo zmęczony niemal ledwo żył jednak nadal czołgal się w góre !

[Arser]

Nagle jego łapa ugrżadła w dziurze .Probując ją wyrwac stracil panownie nadswoim cialem i omalo co nie spadł ..

[Arser]

Wybieglem

[Rebeka]

Podeszłam pod szczyt góry snów.
Popatrzyłam w górę, jeszcze żaden duch nie przybył...
Wiedziałam, że nie ma co tu męczyć się z lataniem gdyż tutaj skrzydła mnie nie uniosą.
Powoli zaczęłam wdrapywać się na szczyt, ostre krawędzie skałejk rozcinąły mi skórę na łapach, niby takie drobne zadrapania a tak wiele krwi.
Byłam już na górze, usiadłam i spojrzałam w niebo.
Myślałam o swych rodzicach, którzy zapewne gdzieś tam są, a dokładniej ich dusze...
-Ahhh dlaczego mnie zostawiliście? -zapytałam cicho.
-Gdybyście żyli zobaczyliście by, że dałam sobie radę, wszystko jest dobrze. W życiu byście tak nie powiedzieli. Nigdy nie wierzyliście, że potrafię sama cokolwiek zrobić a tu nagle, proszę. Szczęście panuje, wszystko dobrze - szeptałam dalej z nadzieją że oni gdzieś tam mnie słyszą i widzą.

[Rebeka]

Duchy się nie zjawiły, w sumie to i dobrze bo nie chciałam ich widzieć, jeszcze bym się wystraszyła czy coś, po prostu chciałam im powiedzieć to co powiedziałam, więcej do szczęścia nie potrzeba.
Szybko spełznęłam zgóry, rany zniknęły, wyszłam.

[Karoiiina]

Weszłam. Popatrzyłam się w niebo.
- Cholera.. lepszego miejsca nie mogła wybrać.. - warknęłam
Zaczęłam się wspinać. Ostre skały raniły mi łapy. Ale nic nie wylatywało.
W końcu wspięłam się na szczyt góry.

[Karoiiina]

W końcu weszłam.
- Gdzie ona do jasnej anielki jest! - warknęłam
Pojawił się duch.
"W końcu" - pomyślałam.
- Karoiiina! Jaka ty już duża! - powiedziała piskliwym głosem
- Tak, tak, a teraz powiedz mi, czy Śnieżka rzeczywiście jest moją siostrą! - warknęłam głośniej
Mama-duch się zmieszała.

[Karoiiina]

- Em.. 2 lata przed twoimi narodzinami spotkałam basiora, w którym się bardzo zakochałam. No i miałam z nim jedno szczenię.. Śnieżkę.. - powiedziała roztrzęsiona - A potem 1,5 roku później spotkałam twego ojca. No i pojawiłaś się ty..
- Czyli byłaś niewierna. Puszczalska. - warknęłam
- To nie tak jak myślisz! Daj mi wyjaśnić!
- Nie. Za późno. - wyleciałam

[Rossa]

Weszłam.Postanowiłam wejść na szczyt...zobaczyć się z tatą...
Wejście nie było łatwe.Pomimo wszystko,wciąż szłam.Miałam już całe ciało w ranach i krwi...Ale nie poddawałam się.Kiedy przewróciłam się i myślałam,że padnę,usłyszałam gdzieś wewnątrz mnie głos ojca.To dało mi motywację do dalszej wspinaczki.Ledwie dawałam już radę...

[Rossa]

W końcu dotarłam na szczyt.Usiadłam zmęczona i mocno poraniona...
-T..tato?-zaszemrałam.Po chwili pojawił się duch...ale nie był to duch mojego ojca...była to moja ciocia.
-Ci..ciociu? A gdzie tata? Czemu on się nie pojawił?-zaczęłam zadawać pytania.
-Spokojnie,Rossa...Jestem tu,by ci przekazać,że twój ojciec żyje...
-Ale ty umarłaś...czemu?
-To..jakby ci to...powiem tak:trafiłam na nie tego wilka,co trzeba.
-Ahh...-powiedziałam trochę przygnębiona.
-Ale na szczęście to nic nie zmienia,bo twoja matka może mnie widzieć...Dlatego wciąż jej towarzyszę.
-P..pozdrów ją ode mnie...
-Dobrze,pozdrowię...Wow,Rossa,ale ty wyrosłaś! Z takiego malutkiego szczeniaczka stałaś się naprawdę piękną waderą.
-Heh,czas robi swoje...mam pytanie...nie wiesz może,co u ojca? Skoro on wciąż żyje...
-Tak,twój ojciec przychodzi czasem do nas,spytać się,czy nie wiemy czegoś o tobie i Rautcie...ale zawsze niestety mówimy,że nic nie wiemy...
-T..tata nas szuka?-spytałam z lekkim niedowierzaniem.Minęło już tyle czasu,a on nadal nas szuka!
-Oczywiście,skarbie.Odkąd uwolnił się od tych przeklętych ludzi,podróżuje wszędzie,żeby was odnaleźć.A co u was? Jak przeżyliście? Dołączyliście do jakiejś watahy?
I tu zaczęła się dość długa paplanina...

[Rossa]

-Jej...cieszę się z waszego szczęścia.Teraz niestety muszę już iść...jak zobaczę się z twoim ojcem,to przekażę mu,że jesteście cali i zdrowi...i macie mnóstwo nowych przyjaciół...Powiem mu również,gdzie jesteście.
-Dobrze...do zobaczenia,ciociu...-powiedziałam ze łzami w oczach.To wszystko było jak jeden wielki sen...
Nagle się przebudziłam.Byłam w tym samym miejscu,co podczas rozmowy z duchem...ale teraz nie było tu nikogo,oprócz mnie.Wstałam,zastanawiając się,czy to,co przed chwilą przeżyłam działo się naprawdę,czy tylko w moich snach...Otrząsnęłam się i bez problemów i bez żadnych ran zeszłam na dół i wyszłam.