Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Brulant]

Po niezbyt długim locie, wyładował na jednym z drzew.
Ślina zaczęła spływać po jego kłach, a on siarczyście ją zlizywał. Musiał się opanować, aczkolwiek było to bardzo trudne.
Zeskoczył na ziemię i nastawił uszy. Był gotów zapolować na coś większego od niego.
Usłyszał kroki, pomimo tego, że były bardzo ciche. Gdzieś w pobliżu błąkał się samotny, stosunkowo duży dzik.
Brulant ledwo ruszył się z miejsca, a juz był za stworzeniem. Kilka cichych kroków i zatopił swoje kły w ciele ofiary. Wpuścił w niego toksyny i wyjął zęby, by popatrzeć jak świniak zwija się z bólu.
Usiadł i czekał aż padnie z wyczerpania.
Gdy ta chwila nadeszła, zaczał wysysać krew z jego ciała, po czym zaczał zajadać się jego mięsem.

[Nemhain]

Weszłam i zatrzymałam się w dosyć dużej odległości od będącego tu już wilka. "Cholerna nieśmiałość" - pomyślałam - "Co ja się tak innych wstydzę?"

[Karoiiina]

Szła powoli, cicho, wpatrując się przed siebie. Było tutaj parę wilków, Karo poznała to przez jej zacną moc świecenie. Nie lubiła, gdy się świeci, była wtedy łatwym celem dla kogokolwiek, jeśli się gdzieś chowa. Mlasnęła pod nosem. Dawno nic nie jadła, a pasowałoby jej coś upolować.

[Brulant]

Uniósł uszy spowrotem do góry. Wiedział, że dookoła są inne wilki.
Podniósł łeb znad swojej zdobyczy, a krew spłynęła po wyjątkowo długich kłach.
Po chwili zaczęły się chować, a kolor oczu nabrał swoich pierwotnych kolorów.

[Karoiiina]

Już była blisko. Wiedziała, w którym miejscu dokładnie pasą się sarny, niby jak je przepłaszano to one zawsze wracały. Głupie zwierzęta. Wadera sunęła się szybko, jednakże cicho. Widziała parę dorodnych sztuk, lecz jej oczy przykuł jeden, ogromny jeleń. Szła niezauważalnie w wysokiej trawie. Już miała skoczyć. W sumie.. skoczyła. Ale w locie została odepchnięta na bok. Parzystokopytne uciekły.
- Jesteś z siebie zadowolony? - prychnęła, podnosząc się. Kaazar szczerzył się, dumnie wyprostowany.

[Nemhain]

Oddaliłam się trochę od tamtego wilka. W pewnym momencie usłyszałam biegnące zwierzęta - jedzonko. "Musiało je coś spłoszyć" - pomyślałam. Sprawdziłam, z której strony wieje, ukryłam się i, kiedy pierwsza sarna pojawiła się w moim zasięgu, skoczyłam tuż przed nią. Zwierze nie zdążyło wychamować i wpadło prosto mi na kły. Reszta stada odbiegła w innym kierunku.
Pochyliłam się nad zdobyczą i wyszarpnęłam pierwszy kęs.

[Brulant]

Zaczęło się tu robić tłocznie. Brulant pokręcił łbem i zaczął powoli przemieszczać się w kierunku wilków.

[Nemhain]

Dokończyłam jeść i rozejrzałam się. Wywęszyłam jakiegoś wilka i usiadłam, czekając aż się zbliży i oblizując pysk z krwi.

[Karoiiina]

Mrucząc coś pod nosem wyszła, a basior wywlekł się za nią.
z.t.

[Ian]

Ze zbitej warstwy drzew wyłoniło się się coś w rodzaju cienia, dymu czy też może skondensowanej ciemności. Wyjrzało, po czym cofnęło się, zajmując miejsce pomiędzy konarami bliźniaczej jodły. Nieruchome, zdawało się być niemalże niewidzialne, można było dostrzec tylko lekki ruch powietrza, gdy 'węszyło', odnajdywało się w tutejszej rzeczywistości. Potem zamarło.
A ja, naturalnie, wybrałem sobie akurat ten moment, by przez tę bliźniaczą jodłę przejść. W końcu, jak to tak - taki roślinny fenomen, a ja mam przejść obojętnie obok? No to przeszedłem. Jedna łapa, druga... Po czym padłem w drgawkach na ziemię. Ciemność siedząca na gałęzi zatrzęsła się i zafalowała, jakby ze śmiechu. Następnie zmaterializował się w tym samym miejscu wilk, basior. Chichocząc demonicznie, Gareth postawił mnie na nogi za pomocą niezwykle długiego ogona, przedtem strzelając mnie nim po pysku. Warknąłem gardłowo, usiłując chwycić go zębami, ale chwiałem się jak nowo narodzone źrebię i nie miałem siły rozluźnić szczęk. Spięte mięśnie dopiero po chwili zaczęły się rozluźniać, zdołałem stanąć na nogi, dysząc przez zęby.
- Zamknij... Pysk... - wydusiłem, piorunując go wzrokiem.
- Ale... Jak? - parsknął, wciąż sie ze mnie ryjąc. - Ja cię, tonto... Jak to jest, że musisz zawsze wleźć tam, gdzie ja? - i dalej się śmiał.
Warknąłem słabo.
- Nie ja... Tam gdzie Ty. Tylko Ty. Tam gdzie ja. To ja jestem starszy. Ty jesteś tylko tą głupszą częścią mojej osobowości.
- A może żyję wyłącznie w Twoim schorowanym umyśle, lobito, a inni gadają z Tobą normalnie tylko dlatego, że wiedzą, jak ci się pomieszało w móżdżku. Jesteś zamknięty, oni wszyscy to tylko wytwór Twojej chorej wyobraźni. - zaśmiał się. Jego ciało zamieniło się w dym, wisiał przede mną tylko jego pysk i wirująca za nim ciemność, cień. Zakręciło mi się w głowie, przestąpiłem z łapy na łapę.
- To by znaczyło, że nie istniejesz.
- Nie, to by znaczyło, że TY nie istniejesz. - jego czerwone oczy urosły do rozmiaru talerzy, a potem przesłoniły mi cały świat. Rąbnąłem o ziemię, nieprzytomny.
Gareth zachichotał i usiadł, rozganiając iluzję. Rozejrzał się, ziewnął i zaczął lampić na skołowanego i nieprzytomnego mnie.

[Karoiiina]

Korzystając z mocy wielożytności wadera, którą jest Karo, mimo przebywania w Zaginionym Królestwie zjawiła się w Lesie. Szła cicho, rozglądając się na wszystkie strony. Wyczuwała czyjąś obecność, z resztą, jej nos świecił innym blaskiem niż innym. Uśmiechnęła się pod nosem. Ian tu jest. Super. A jak Ian jest.. Gari też. YEAH! Trzy pieczenie na jednym ogniu - Demek, Ian, Gari.. Hehehehe.

[Ian]

Dostałem mocnego kopa w umysł, jakby ktoś rąbnął w mój mózg taranem. *Wstawaj. Poczwara przyszła, hehehe.* Whaaat... Nie. Nie chce mi się. Jęknąłem, po czym ocknąłem się w końcu, mimo początkowego narzekania. Słowa Garetha natychmiast wyleciały mi z pamięci. Zebrałem się na łapy, przełamując zawroty głowy. Gari strzelił mi ogonem obok pyska. Wywarczałem się za wszystkie czasy, ale i tak odpowiedzią był tylko jego cichy demoniczny śmiech.
- Komu zabrałeś tę moc? - przymknąłem oczy, siadając na wszelki wypadek. W razie, gdyby znowu zachciało mu się mnie hipnotyzować.
- Nie zabrałem. Był na tyle hojny, że się podzielił. - wyszczerzył się. - Nie to co ty, skąpielcu.

[Karoiiina]

Słysząc śmiech Gariego była w stu-procentach pewna, że to brat jej nerki. Wreszcie. Już miała wesoło podejść do Iana, przywitać się i w ogóle.. ale.. cholera! Trzasnęło parę razy piorunami. Wadera rozłożyła skrzydła, wyprostowała się i warcząc pod nosem w towarzystwie piorunów wtargnęła na miejsce, gdzie znajdował się Ian.
- Ian.. TY WREDNA.. MAŁA.. PODŁA.. GALARETO - wydarła się, trzaskając obok Iana piorunem. - CO TY SOBIE MYŚLISZ ZNIKAJĄC NA NIEWIADOMO ILE A POTEM NAGLE SIĘ TU POJAWIAJĄC?

[Ian]

Sądząc po wyrazie pyska Garetha, demon wystraszył się w równej mierze co ja. Tyle że ja wydarłem się i wskoczyłem mu w łapy, a on momentalnie rozwiał się w dym, jednocześnie rozkładając skrzydła. Ciemność zawirowała i rozwiała się. U mnie tymczasem aktywowała się moc Firestorm. Włosy i łapy zapłonęły żywym ogniem, pojawiły się płomieniste skrzydła, które rozłożyłem szeroko, cofając się i stając na tylnych łapach. W tej samej chwili zakłębił się obok mnie czarno-szkarłatny dym, połknąłem go bez zastanowienia. Znaki zmieniły mi się na czerwone, tak samo oczy, pazury wydłużyły się, skrzydła zwiększyły.
Wszystko to w ułamku sekundy.
A w następnej sekundzie skapczyłem się, że tym napastnikiem z piorunami jest Karo.
Opadłem z powrotem na łapy z kwaśną miną. Prawe oko zmieniło się na turkusowe.
- Karo? Co ty do diabła wygadujesz? - odezwałem się. zwielokrotniony i brzmiący, jakby dochodził z dna studni, głos potoczył się echem po lesie.

[Karoiiina]

- Jak to co? - była wściekła. Pioruny przestały walić, ale Karo nie zmieniła pozycji. - Siedzę sama na tym pustkowiu już od dobrego czasu, zastanawiam się gdzie Ty jesteś, a Ty jak gdyby nigdy nic spokojnie przyłazisz sobie do lasu i siedzisz jak gdyby nigdy nic. A pomyślałeś o mnie? Tyle tu basiorów, znaczy się Demek, a co jakby któryś się do mnie przystawiał? Iana nie ma i muszę radzić sobie sama!