Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Nana]

Ogarnął ją niepokój. Wstała. Nie było to uczucie, które towarzyszyło jej przy pojawieniach Dosa lecz...przy czymś niebezpiecznym i silnym. Zawsze gdy ogarniało ja takie uczucie byli przy niej przyjaciele. Teraz stała sama. Może czymś rozzłościła lub zdenerwowała Garetha? Możliwe że on sam nie mógł długo wytrzymać bez zniszczenia czegoś. Odruchowo wysunęła lekko tylną łapę do przodu.  Może nie znacznie ale przeważnie tak stała gdy traciła pewność.

[Ian]

Gareth dalej wywijał ogonem. Wysunął długi język i oblizał pysk. Gdy wadera nie odpowiedziała, zerknął na nią bystro, mrużąc oczy.
- ?Que pasa? Czyżbym cię przeraził, pequeña? - uśmiechnął się kątem pyska. Jednocześnie bawił się rozłupanym kamieniem. Owinął się ogonem wokół głazu i podniósł go, powoli ścieśniając sploty. Rozległ się głośny zgrzyt i demon wypuścił skałę zszczepioną ponownie razem. Przyjrzał się jej, jakby oceniając czy warto nadwyrężać ogon, by w niej coś wyrzeźbić.

[Nana]

-Nie lubię gdy ktoś wykonuje gwałtowne ruchy.- odpowiedziała speszona. Zawsze tak było gdy, ktoś lub coś zrobił zbyt gwałtowny ruch lub był zbyt głośny.
-Przepraszam jeśli sprawiłam ci tym przykrość czy...coś w tym rodzaju...- szepnęła siadając. Zrobiło jej się trochę głupio.

[Ian]

Parsknął i wstał.
- Skoro tak mówisz, la Loba. Będę... Postaram się... Pamiętać o tym na przyszłość. - wyszczerzył się po raz ostatni, po czym zastygł w bezruchu. Przed Naną stał demon wyrzeźbiony z marmuru. Tylko oczy Garetha i znaki pod nimi wciąż były szkarłatne i lśniły niebezpiecznie.

[Nana]

Rzeźba z marmuru była naprawdę piękna.
-Dużo rzeczy potrafisz zrobić lub stworzyć...- spojrzała się z uwagą na znaki i oczy, które ostrzegały swoim kolorem. 
Wstała. Chciała już pożegnać się i odejść. Jednak coś kazało jej zostać. Instynkt lub kobieca intuicja mówiły jej że gdzięs w pobliżu jest coś złego lub nieprzyjemnego i lepiej tu zostać. Samemu w pojedynkę trudniej niż w trójkę a nawet w czwórkę, jeśli Dos się zaangażuje.

[Nemhain]

Długo kręciłam się po dalszych częściach lasu. Potem znudziła mi się samotność i chciałam poszukaćjakich innych wilków. Chyba właśnie znalazłam. Była to Nana, którą już znałam, i jeden wilk, którego nie znałam. I rzeźba. Dziwne, chyba trafiłam wcześniej w to miejsce, ale nie było tu rzeźby. Podeszłam do nich.
 -Cześć. - powiedziałam cicho, nie chcąc się wcinać w ich rozmowę. Kurczę, a jednak im chyba przeszkodziłam.

[Nana]

Mało nie dostając zawału serca, jednym susem schowała się za rzeźbą Garetha przy okazji stając się małą mgiełką.
-Ufff...To tylko ty...- kamień spadł z serca.
-Cześć...- dodała szybko. Dalej była mgłą tyle że kolor futra i sylwetka były mocno zarysowane. Jednak dalej mogła przez kogokolwiek przeniknąć.

[Nemhain]

-Co to za rzeźba? Nie widziałam jej tu wcześniej. -powiedziałam, podchodząc do mojego obiektu zainteresowania bliżej.

[Nana]

-Nie wiem czy ci to wyjaśnię Nemhain.- powiedziała cicho.
Rzeczywiście było to trudne do wyjaśnienia a tym bardziej do zrozumienia.

[Nemhain]

-Och, no trudno, przeżyję bez tej wiedzy. Chciałam tylko powiedzieć, że ładna. - obraziłam się lekko.

[Nana]

-Tak. Jest bardzo ładna.- mruknęła pod nosem.
Zmieniła się z powrotem w wilka. Nie bylo żadnego zagrożenia więc po co denerwować innych swoim stanem gotowości?

[Nemhain]

-No to się zgadzamy. A kim ty jesteś? - zapytałam drugiego wilka, odwracając głowę w jego kierunku.

[Ian]

Marmurowa rzeźba zafalowała lekko. Po jej powierzchni rozlał się ciepły, czekoladowy kolor, nieco ciemniejszy na łapach, barkach oraz karku w postaci pasków i pręg. Oczy rozjarzyły się. Gareth przeciągnął się leniwie, zmieniony już całkowicie z kamienia w wilka. Zastrzygł długimi uszami, po czym powoli uśmiechnął się jak Kot z Cheshire. Drwiąco skłonił się Nemhain.
- Widzę, że moje belleza przyćmiewa nawet 'uroczą' ciapciakowatość mojego hermano. - wyszczerzył się, zaznaczając ogonem cudzysłów. Spojrzał na mnie kątem oka. Ja tymczasem stałem nieruchomo, wpatrzony w przestrzeń, jako że odpowiadałem w tej chwili Karo, a uwagę miałem dość średnio podzielną.

[Nemhain]

Odskoczyłam, przestraszona że 'rzeźba' ożyła i schowałam się za Naną.
 -Po jakiemu ty mówisz? Co znaczy hermano? - powiedziałam, uspokoiwszy się nieco, wyglądając zza pleców wadery.

[Ian]

- Po hiszpańskiemu, hermana. - mrugnął do Nemhain, siadając i z rozmachem owijając sobie łapy ogonem. - Hermano to brat, w tym przypadku ten turkusiasty lobito, o, tam. - machnął łbem w moją stronę, podczas gdy ja wciąż stałem nieruchomo, niepomny na to, co działo się w moim niedalekim sąsiedztwie. - Me llamo Gareth. Jestem Gareth. A ty, siostro? - wyszczerzył się szeroko, wpatrując się w waderę z niebezpiecznym błyskiem w szkarłatnych oczach.