Drukuj

Zaloguj się lub zarejestruj.
1 Godzina 1 Dzień 1 Tydzień 1 Miesiąc Zawsze
Zaloguj się podając nazwę użytkownika, hasło i długość sesji

[Michonne]

Wstałam. Oczy nadal mi się mrużyły, rozciągnęłam się i ruszyłam swoim truchcikiem przed siebie. "Ciekawe czy ktoś tu mieszka?"-pomyślałam.

[Michonne]

Zaczęłam przyzwyczajać się do tego terenu. Cisza i spokój, tak jak kiedyś. Jednak po przemyśleniach postanowiłam powędrować gdzie indziej, a więc wybiegłam.

[Rachil]

młoda wadera podreptała w głąb lasu, miejsce to było śliczne piękniejsze widziała chyba tylko w swojej ojczyźnie, była wtedy dzieckiem a dzieci jak zwykle wszystko wyolbrzymiają. więc trudno określić co było ładniejsze, tak czy siak, ptaszki śpiewają kotki biegają w tle słychać chyba rzekę? albo leśny strumień.

-I jak rachil podoba ci się tu?
-och tak tak! patrz jak tu jest pięknie po prostu cudo!
-zaiste, chodź w stronę tego leśnego potoku, jestem zmęczona chcę odpocząć.
-eee nie przesadzaj nie jest tak źle, chociaż odpoczynek rzeczywiście by się przydał. jetem troszkę głodna może coś upolujemy ja stawiam! zachichotała.

wadera pobiegła cały czas chichocząc, przystanęła tylko na chwilkę żeby posłuchać co las ma do powiedzenia i ruszyła dalej.
nawet nie zauważyła kiedy przeszła przez granicę lasu udając się na polanę.

[Sierra]

Wdreptałam nerwowo ze zdobyczą w pysku. Niespokojnie gapiłam się w niebo i wypatrywałam białych natrętnych
ptaków. *Napewno je zgubiłam*-pomyślałam i odetchnęłam z ulgą. Lecz moje przekonania się nie sprawdziły i o moje uszy obiły się skrzeczące wołanie mew. Zrobiłam przerażoną minę i dałam nura w krzaki.

[Sierra]

Wpatrywałam się w te stadko jak zahipnotyzowana,przez to nie zauważyłam jak sprytny lis zabiera mi moją zdobycz.
-O nie! Tego to za wiele!!!-wykrzyknęlam.Doprowadzilo to mnie do furii przez to moje oczęta zrobiły się czerwone i potraktowałam go kilkoma piorunami z przywołanej wcześniej chmury burzowej.
-Hahaha,-zaśmiałam się- i teraz mam podwójną kolację!-powiedzialam dumnie zabierając spalonego i śmierdzącego spalenizną,zdechłegolisa na plecy,a białego ptaka wzięlłm w zęby. Zostały jeszcze te lotne natrędztwa ,więc potraktowałam je mini tornadkiem,które wysłało je tam gdzie wystartowały w pogon za mną.
-No i po sprawie!-usiadlłm z ulgą pod drzewem i zjadałam mojego ptaszka.

[Sierra]

Po zjedzeniu ptaszka beknełam głośno.Bylam pełna więc lisa nie tknęłam. Przywołalam chmurę i połżyłam go na chmurze. Ciężko wzniosłam sie w powietrze i wylecialam zabierając chmure ze sobą.

[Sierra]

Wleciałam tak szybko,że drzewa ugięły się gdy nad nimi przemknęłam. Na twarzy miałam uśmiech wygranego.  Byłam pewna swej wygranej.

[Sierra]

Rozejrzałam się,nie było widać Rachil więc spokojnie wylądowałam na ziemi i wrzasnęłam:
-PIERWSZA!!!!!!!!!!!

[Rachil]

wilczyca albo ptak w chwili obecnej wleciał niecałe kilka sekund po tym jak sierra wylądowała na ziemi. wykorzystała skróty i troszkę nadgoniła prowadzącą sierre spodziewała się przegranej  więc zapikowała i wylądowała tuż przed wilczycą
zirytowany ptak wyglądał troszkę smiesznie gdy patrzył tak na wilczycę gniewnym ale i rozbawionym spojrzeniem z ziemi
- to co teraz robimy? może jakieś polowanko tak dla wyrównania szans uśmiechnęła się

[Sierra]

-Niieeeee...Po tym jak zjadłam gołębia nie jestem głodna-Powiedziała triumfalnie-Ale...Troszkę Ciebie nie rozumiem...Jak się możesz nie złościć,że przegrałaś?-usiadłam i powiedziałam zastanawiającym tonem.

[Rachil]

"Zaw­sze trze­ba po­dej­mo­wać ry­zyko. Tyl­ko wte­dy uda nam się pojąć, jak wiel­kim cu­dem jest życie, gdy będziemy go­towi przyjąć nies­podzian­ki, ja­kie niesie nam los."
zacytowała

mi bez znaczenia czy przegrałam czy nie. ważna jest zabawa a akurat teraz świetnie się bawiłam uśmiechnęła się

[Sierra]

Spojrzałam w ziemię, wzrokiem typu 'WTF?''...lecz nie myślałam *WTF*, tylko zastanawiałam się nad znaczeniem tych słów co wypowiedziała Rachil.
_Poraz pierwszy spotkałam wilka,który nie złości się z przegranej...-zaśmiałam się lekko

[Rachil]

heh przeżyłyśmy już tyle przegranych że jeszcze jedna nie robi nam jakiejś specjalnej różnicy. uśmiechnęła się
to może przejdziemy się? i z powrotem zmieniła się w wilka
znów wywołując nieprzyjemny odgłos trzaskanych i rozciąganych kości bądź  pękniętych ścięgien

[Sierra]

-No nie wiem...-Powiedziałam zachwianym głosem,-Może popatrzymy w obłoki?

[Rachil]

Pat­rząc na świat nie można się nie dziwić.  powiedziała gapiąc się w niebo po czym ułożyła się przy pniu drzewa.